In de Lente editie nr. 14 van De Tuin in 4 seizoenen is een bijdrage te lezen van TuinKeur-hovenier Lieuwe Westra.

We zijn er klaar voor. Zowel de tuineigenaar als de TuinKeur-hovenier. Het voorjaar schudt ons allemaal weer lekker wakker. Echter, voordat de kleurenexplosie van bloesembomen en bloembollen goed op gang komt, is er aandacht voor de vele tinten groen. ‘Gelijktijdig met al dat ontluikende groen komt er weer tijd en aandacht voor het maken van nieuwe tuinplannen. Onze hoveniers zijn startklaar!’

Maart is de maand waarin je ineens merkt dat de dagen weer lang worden, de temperatuur geleidelijk stijgt, de vogels enthousiaster gaan fluiten en de planten stilletjes ontwaken uit hun winterslaap. ‘We kunnen niet wachten totdat in de tuin de bloemen zich weer openen, echter de periode daaraan voorafgaand is zeker ook de moeite waard. Het vraagt misschien alleen wat aandachtiger kijken…’ Lieuwe Westra doelt hier op het uitlopen van de knoppen bij de vele bomen en heesters. Van de prille start tot het stadium dat de eerste bladeren zich geheel hebben ontvouwd. ‘Een fascinerend spel van een niet te stuiten celdeling en -strekking waarbij je al dat jonge blad in de meest tere groentinten kunt gadeslaan.’

BLOEMKNOPPEN

Tussen het fragiele groen van jong uitlopend blad, verschijnen de eerste bloemknoppen. Bij voorjaarsbloeiende bomen en heesters gaat dat vaak gelijk op. Bloemknoppen die zich vanuit minuscule speldenkoppen ontwikkelen tot zich openende bloemen. ‘We wachten met zijn allen op de bloem, maar kijk eens hoe mooi die knopvormingen soms zijn, en hoe mooi de soms groengele of crèmewitte bloemen zich onopvallend tussen het zachte groen ontwikkelen. Alles bij elkaar duurt dit slechts enkele weken. Vanaf eind april zijn de meeste planten al weer goed gang, maar de goede kijker ontdekt de mooiste schakeringen.’ Samen met Lieuwe staan alle TuinKeur-hoveniers klaar voor het voorjaar. Een periode waarin de tuin wordt opgemaakt voor plezier en ontspanning, tot aan de donkere dagen voor kerst. ‘Maar dat duurt gelukkig nog even.’

TEKST EN FOTOGRAFIE EMIEL VAN DEN BERG