De lente is begonnen, dus we gaan massaal in de tuin aan het werk. Met ons bevindt zich een klein beestje in de tuin, de teek. Deze wacht totdat de nietsvermoedende tuinierder dichtbij is en zal via kleding een weg naar de huid vinden. Eenmaal aangekomen bijt de teek zich vast en voedt zich met bloed. Met enige regelmaat is de teek besmet met het Borrelia Burgdorferi virus, wat de ziekte van Lyme kan veroorzaken. Deze week extra aandacht hiervoor, want het is de Week van de Teek (13 t/m 17 april).
De week van de teek is weer begonnen. Het valt bijna gelijk met het beginnende lenteweer en dat is geen toeval. Het hoogseizoen voor de teek begint dan ook weer. De teek verdient meer aandacht dan het momenteel krijgt. De aandacht is wel groeiende, maar het probleem groeit veel harder dan de oplossing. Het is tijd dat men meer weet van de teek!
Meer teken en Lyme
Het probleem van de teek is groeiende. Dat is het al een hele tijd, maar de aandacht daarvoor is pas sinds kort aan het groeien. Volgens tekenradar zijn er in de eerste week van april al 35 tekenbeten gemeld door huisartsen, terwijl er in maart nog een gemiddelde van 15 tekenbeten per week werd genoteerd.
Niet alleen het aantal teken en tekenbeten loopt op. Ook komen er steeds meer gevallen van de ziekte van Lyme voor in ons land. Het 5 jaarlijkse onderzoek van het Centrum Infectieziektebestrijding van het RIVM laat zien dat de ziekte van Lyme steeds vaker voorkomt. In 1994 waren er per 100.000 inwoners 39 meldingen van de ziekte van Lyme. In 2014 is de verhouding 139 meldingen per 100.00 inwoners. Dat betekent een verdriedubbeling van het aantal meldingen gemaakt door huisartsen.
Ook vangt het RIVM elke maand op 12 verschillende plekken teken. Dit doen ze sinds 2006. In het totaal zijn er in het jaar 2014 17.400 teken gevangen en dat is een record. Vooral het aantal nimfen is sterk toegenomen. Dat is het soort teek die de meeste tekenbeten veroorzaakt.
Gebeten, wat nu?
Een tekenbeet is niet per definitie gevaarlijk. Alleen wanneer het om een geïnfecteerde tekenbeet gaat, moet u actie ondernemen. U kunt een geïnfecteerde tekenbeet herkennen aan een rode cirkel die ontstaat op de gebeten plek. Wanneer dit bij u het geval is, dient u de teek te verwijderen (het liefst met een tekentang) en vervolgens uzelf te melden bij een huisartsenpost.
Op tijd handelen is van belang om de infectie niet zich te laten ontwikkelen tot een gevaarlijke ziekte. De huisarts zal u medicatie meegeven en u nauw in de gaten houden de komende tijd. Er zijn veel kleine syptomen die het u lastig kunnen maken, maar bij het tijdig bestrijden van de infectie zal het uiteindelijk weer goed met u gaan.
Preventie
Er zijn een paar manieren om de teek te slim af te zijn. Er vanuit gaande dat u niet alleen maar binnen wilt leven of naar Antartica verhuist, kunt u hier een paar tips vinden voor als u de Nederlandse natuur in gaat:
- Denk aan de kleding die u aantrekt. Korte mouwen geven bijvoorbeeld de teek een grotere kans om zich aan u te hechten.
- Check uw lichaam altijd op teken nadat u in de natuur of in uw tuin bent geweest.
- Bent u gebeten door een teek? Verwijder hem dan zo snel mogelijk en laat u onderzoeken door een huisarts.
Actie tegen Lyme
Er is begin maart 2015 een actie gestart die aandacht vraagt voor de hardst groeiende ziektes in de westerse wereld. Take a bite out of Lyme! Bij deze actie nemen mensen een hap uit een limoen (lime in het engels) en posten een foto daarvan op het internet.
Bij deze foto wordt meestal een feit over de ziekte van Lyme gezet, om de algemene kennis over deze ziekte te vergroten. Na het posten van de foto en de informatie kan men 3 andere mensen nomineren om hetzelfde te doen. Zo krijgt de actie een sneeuwbaleffect op het internet.
Deze actie is ontstaan in Amerika, waar de ziekte van Lyme ook een groot probleem is. Volgens Lymestats waren er in 2014 minimaal 300.000 gevallen van de ziekte van Lyme ontdekt, maar er zijn schattingen die over de 1 miljoen gevallen spreken. In Nederland slaat deze actie ook aan. Veel mensen reageren opgelucht, omdat mensen wel in contact komen met de ziekte, maar er vaak niet met anderen over kunnen praten.